Seniorzy z wielu ze swoich chorób nie wyzdrowieją – chorowanie jest wpisane w starość. Dodatkowo osoby starsze cierpią często na kilka chorób, co jest wyzwaniem dla lekarzy i opiekunów. W przypadku osób starszych opieka zdrowotna i społeczna są siłą rzeczy codziennością i jako potrzeba występują razem. Dlatego myślenie oddzielnie o leczeniu i opiece jest nieporozumieniem. Szpitale współpracujące z domami opieki, przychodnie dostarczające informacji o dobrze skrojonych usługach opiekuńczych, opiekunowie szkoleni przez gerontologów, pracownicy socjalni pracujący w parach z rehabilitantami to jedyny sposób na rozwiązywanie tego typu problemów.

Skuteczność wyprowadzania seniorów ze stanów ciężkich, wymagających hospitalizacji zależy między innymi od tego, czy lekarze zaplanują odpowiednią rehabilitację wspólnie z opiekunami i czy chorej osobie będzie zapewniona optymalna pomoc okołoszpitalna. Bliska współpraca opiekunów (rodzin) z lekarzami powinna być standardem, bo również od tego zależy obniżenie ryzyka powtórnej hospitalizacji.

Współczesna medycyna wsparta przez odpowiednią opiekę i pomoc przy pilnowaniu dawek leków (seniorzy mają z tym problem – ktoś ma pomysł, jak temu zaradzić?), obniżaniu stresu aktywnością towarzyską i fizyczną pozwala kontrolować negatywne skutki chorób przewlekłych i zapewniać naprawdę niezły standard życia.
Ale leczenie musi być integralną częścią opieki i opieka integralną częścią leczenia.