Celem innowacji jest poprawa samopoczucia psychicznego osób zależnych, w wyniku skorzystania ze wsparcia wolontariuszy zebranych wokół mobilnego punktu wsparcia (Aplikobus) oraz uruchomienia lokalnych zasobów sąsiedzkich.

Najważniejszą grupą docelową realizowanej innowacji i jej ostatecznymi odbiorcami są osoby starsze zależne, z ograniczoną możliwością wychodzenia z domu i uczestniczenia w życiu towarzyskim, społecznym i kulturalnym. Udział osób starszych zależnych w innowacji może być utrudniony przez:

• nieznajomość podobnych działań,
• niepewność, niechęć wobec nowych aktywności,
• brak zaufania i obawę przed wpuszczaniem obcych osób do swojego domu,
• trudności z komunikowaniem potrzeb, które dotąd nie były brane pod uwagę,
• zły stan zdrowia i związane z tym zmęczenie i zniechęcenie.

 

Najważniejsze korzyści związane z udziałem w innowacji:

• urozmaicenie planu dnia,
• zaspokojenie potrzeb kulturalnych i towarzyskich (aktywności zakładające udział kilku sąsiadów w działaniach kulturalnych),
• przełamanie poczucia osamotnienia (nawiązanie nowych relacji, zacieśnienie więzi międzyludzkich, międzypokoleniowych),
• zwiększenie aktywności oraz poczucia bycia ważnymi (dzięki spersonalizowanym usługom i zajęciom),
• poprawa stanu psychicznego.

 

Odbiorcami pośrednimi innowacji jest grupa opiekunów osób starszych zależnych. Są to głównie osoby powyżej 60. roku życia, duża część nich jest aktywna zawodowo, a także pełni dodatkowo opiekę nad wnukami. Ogromna większość to kobiety. Do najważniejszych trudności związanych z wprowadzaniem innowacji dla tej grupy można zaliczyć brak zaufania do obcej,osoby niepewność wobec jej kompetencji/znajomości sytuacji, obawa przed pogorszeniem stanu zdrowia podopiecznego podczas wizyt wolontariusza czy aktywności podczas spotkań.

Wprowadzenie innowacji w życie da opiekunom pewność, że podopieczny ciekawie spędza czas, zmniejszy także poczucie osamotnienia w pełnionych obowiązkach wobec osoby zależnej.

Do odbiorców pośrednich innowacji można zaliczyć też organizacje pozarządowe, grupy nieformalne, filantropów-przedsiębiorców, wolontariuszy, sąsiadów. Są to grupy osób, których cele działalności lub wrażliwość społeczna czy sytuacja rodzinna pobudza do innowacyjnych działań na rzecz starszych osób zależnych. Do najważniejszych trudności tej grupy można zaliczyć ograniczony czas, brak doświadczenia w pracy z osobami zależnymi oraz trudności z dojazdem. Wśród korzyści najważniejsze to zwiększenie doświadczenia, poczucie mocy sprawczej i wagi niesionej pomocy oraz promocja swoich działań.

Użytkownikiem innowacji może być organizacja pozarządowa, której cele statutowe dotyczą np. działań na rzecz społeczności lokalnej, grup wykluczonych społecznie, animacji społeczno-kulturalnej, upowszechniania kultury, sztuki i dziedzictwa kulturowego, współpracy międzypokoleniowej, a szczególnie działań na rzecz osób starszych. Jej członkowie powinni znać specyfikę miejscowości, w której innowacja będzie wdrażana i mieć już na swoim koncie działania ze społecznością lokalną oraz doświadczenia w koordynowaniu projektów, najlepiej międzysąsiedzkich, międzypokoleniowych.

Najważniejszą trudnością przy wdrażniu rozwiązania może być dla organizacji brak doświadczeń w działaniach z grupą osób starszych zależnych. Wiele organizacji działających społecznie ma na swoim koncie projekty międzypokoleniowe lub skierowane do seniorów, jednak działania z osobami starszymi, które są zależne i wymagają pomocy w codziennych czynnościach wymagają specyficznego podejścia, innego przygotowania wolontariuszy, przystosowania oferty i wiedzy o każdym z odbiorców ostatecznych. Specyfika pracy z osobami zależnymi to przede wszystkim ich podmiotowe traktowanie i zrozumienie dla niedyspozycji zdrowotnych. Dla organizacji gorsze samopoczucie kilku adresatów wydarzeń w dniu, do którego długo się przygotowywała wraz z partnerami i wolontariuszami, to konieczność szybkiego podejmowania decyzji i często niemałe trudności organizacyjne. To odwoływanie zaproszonych gości, umawianie nowych terminów i ponowne spinanie całej sieci zaangażowanych osób. Najważniejszymi korzyściami dla tego użytkownika będzie zdobycie doświadczenia, realizacja celów w innowacyjny sposób i zwiększenie oferty swoich działań oraz nawiązanie relacji z przedstawicielami samorządu i nowymi partnerami, które mogą być owocne w późniejszych realizacjach.

Kolejnym użytkownikiem mogą być domy i ośrodki kultury, które są zakotwiczone w lokalnej specyfice i mają zaplecze kadrowe oraz doświadczenie organizacyjne. Podstawową trudność może dla nich stanowić konieczność przedefiniowania wypracowanych od wielu lat metod działania i związany z tym brak zaufania do innowacyjnych działań. Wśród korzyści do najważniejszych można zaliczyć możliwość realizacji swoich celów w innowacyjny sposób, promocję działań instytucji, nawiązanie lub zacieśnienie współpracy z NGO.

Działania i poszczególne kroki zostały opisane w Przewodniku.

1. Określenie obszaru działań

Zastanówcie się i sprawdźcie, gdzie w waszym mieście mieszka dużo starszych osób. Informacje na temat struktury zamieszkania w waszej miejscowości możecie uzyskać także w lokalnym ośrodku pomocy społecznej, domu pomocy społecznej oraz lokalnych placówkach opiekuńczych i leczniczych. Wybierzcie jedno osiedle, podwórko, możecie działać nawet dla mieszkańców jednego budynku.

2. Wyłonienie sąsiedzkiego aktywisty

Wspólnie zastanówcie się, czy na obszarze, gdzie będziecie działać, mieszka ktoś aktywny z waszego środowiska, rodziny, organizacji. Wyłonienie osoby, która zna swoich najstarszych sąsiadów i budzi ich zaufanie, będzie bardzo ważne dla większości działań. Może to być dozorca, członek zarządu wspólnoty, sąsiedzki animator, osoba lubiąca pomagać innym. Aby sprawdzić czy dana osoba cieszy się zaufaniem otoczenia warto porozmawiać z mieszkańcami. Możecie pójść wybrać się na wybrane podwórko i zapytać kilku osób, kogo uważają za lokalnego lidera, kto najbardziej interesuje się ich sprawami i kogo wybraliby na swojego przedstawiciela, gdyby mogli. Posłużcie się Poradnikiem, który obrazowo pokazuje działania na rzecz osób zależnych i ułatwia wyobrażenie sobie podobnych wydarzeń u siebie na podwórku i wśród sąsiadów. Dowiedzcie się, ile czasu ta osoba będzie mogła poświęcić na działania. Czy będzie w stanie towarzyszyć wam podczas pierwszych spotkań, aby przeprowadzić wywiady? Wyjaśnijcie, że będziecie spotykać się osobiście z najstarszymi sąsiadami w ich mieszkaniach, aby poznać ich potrzeby kulturalne i towarzyskie, a także ograniczenia, i na tej podstawie opracujcie cykl spotkań sąsiedzkich. Zaznaczcie, że w organizacji tych wydarzeń także będzie chcieli skorzystać z jego pomocy: przy informowaniu sąsiadów o poszczególnych działaniach, ich samopoczuciu, ewentualnych zmianach w programie i przekazywaniu tych informacji wam i partnerom innowacji.

Umówcie się, jaką drogą będziecie się komunikować, podsumujcie wszystkie ustalenia i dane, spiszcie wstępny harmonogram spotkań z terminami granicznymi – kiedy możecie rozpocząć i zakończyć wszystkie etapy wdrażania innowacji. Podsumowanie wyślijcie mailem lub przekażcie wydrukowane, aby upewnić się, że wszystkie kwestie są jasne dla obu stron.

3. Znalezienie wolontariuszy

Oprócz sąsiedzkiego aktywisty ogromną rolę podczas wdrażania innowacji w waszej miejscowości odegrają wolontariusze. Ich pomoc i zaangażowanie będzie niezbędne do stworzenia oferty aktywności dla osób starszych zależnych oraz przeprowadzenia działań w ich miejscu zamieszkania. Jeśli pracowaliście razem z innymi organizacjami pozarządowymi, grupami nieformalnymi, grupami uczniowskimi czy pojedynczymi aktywistami przy waszych wcześniejszych działaniach, koniecznie zaproście je do współpracy. Spotkajcie się i opowiedzcie o innowacji, posłużcie się Poradnikiem Ważne, żeby osoby, które zaprosicie do współpracy, odznaczały się dużą wrażliwością społeczną i w swojej pomocy widziały też szansę na rozwinięcie oferty, nowe doświadczenia, żeby poczuły rangę sprawy i zapał do działania.

W znalezieniu wolontariuszy mogą pomóc wam lokalne media. Opowiedzcie, że poszukujecie zarówno pojedynczych aktywistów, pracowników ośrodków pomagających osobom starszym, jak i przedsiębiorców, którzy zaangażują się w działania. Poszukajcie także szkolnych grup wolontariackich,

4. Zbadanie potrzeb uczestników innowacji

Przeprowadźcie diagnozę potrzeb, ograniczeń i zainteresowań wśród osób starszych zależnych oraz ich opiekunów (ankieta 1, ankieta 2).

Ustalcie wspólnie z sąsiedzkim aktywistą najlepszy czas na pierwsze wspólne wizyty w mieszkaniach osób starszych zależnych. Niech na wstępie każdej krótko przedstawi i opisze cel wizyty – przeprowadzenie wywiadu, aby „dowiedzieć się, jak najlepiej umożliwić panu/pani ciekawe spędzanie czasu”.
Zwróćcie szczególną uwagę na kilka czynników:

• przygotujcie się, że możecie tam zastać różne warunki bytowe, osoby w bardzo złym stanie psychicznym i fizycznym, początkowo nieufne wobec obcych,
• bądźcie wyrozumiali i elastyczni czasowo, być może jesteście pierwszymi od dawna osobami, które pytają ich o zainteresowania, pielęgnowane dawniej hobby, marzenia. starajcie się nakierowywać respondentów na najbardziej pozytywne wspomnienia.
• może się okazać, że podczas rozmowy wynikną trudności, niedogodności: niektóre osoby poczują zmęczenie, innym nie uda się w ogóle zadać pytań z powodu złego samopoczucia – wtedy postarajcie się ponowić spotkanie w innym terminie,

Jeśli opiekunowie osób starszych są obecni podczas waszych wizyt, z nimi także przeprowadźcie wywiady, jeśli będę nieobecni – o kontakt do nich możecie poprosić osoby zależne, sąsiedzkiego aktywistę, który wam pomaga, lub zapytajcie, w jakie dni czy godziny opiekun jest w domu osoby zależnej i wtedy zorganizujcie spotkanie.

Skontaktujcie się z wolontariuszami, którzy zgłosili chęć udziału w innowacji przekażcie im ankiety (ankieta 3) i poproście o wypełnienia, żeby dowiedzieć się, jakie mają potrzeby i zainteresowania.

Zorganizujcie spotkanie robocze organizatorów działań i sąsiedzkiego aktywisty, przeanalizujcie dokładnie treść wypełnionych materiałów badawczych. Sporządźcie szkicowe „wizytówki” konkretnych osób starszych zależnych, na rzecz których będziecie pracować oraz wolontariuszy, ze szczególnym uwzględnieniem ich pasji, zainteresowań, ograniczeń czasowych, zdrowotnych, ewentualnych obaw (wizytówka osoby starszej zależnej)
Stwórzcie bazę wszystkich pozyskanych kontaktów.

5. Organizacja szkoleń dla wolontariuszy

Wasi przyszli wolontariusze będą potrzebowali szkolenia, podczas którego dowiedzą się więcej o osobach starszych zależnych, ich sytuacji, poznają przykłady działań z seniorami, poznają się wzajemnie oraz będą mieli okazję pracy w podgrupach na podstawie sporządzonych w wyniku diagnozy wizytówek każdej z osób starszych zależnych. (scenariusz szkolenia dla wolontariuszy, scenariusz szkolenia dla wolontariuszy – przedsiębiorców ).

Przygotowania zacznijcie od znalezienia miejsca odpowiedniego do przeprowadzenia szkoleń – w tym celu skontaktujcie się z lokalnymi placówkami kulturalnymi, firmami lub organizacjami wynajmującymi sale konferencyjne i ustalcie warunki współpracy. Znajdźcie osobę z odpowiednimi kwalifikacjami, która poprowadzi szkolenia. Następnie zaproście na szkolenia mailowo i telefonicznie badanych wcześniej wolontariuszy, podajcie informacje, gdzie i kiedy spotkania się odbędą, zdobądźcie potwierdzenie obecności każdej z osób. Stwórzcie prostą ulotkę informacyjną o celach innowacji zawierającą terminy i miejsce szkoleń (wzór ulotki informującej wolontariuszy o szkoleniu). Wybierzcie się do placówek, które działają na rzecz osób starszych w waszej miejscowości: domów dziennego pobytu dla osób starszych, domów i ośrodków opieki społecznej, ośrodków pomocy rodzinie, uniwersytetów trzeciego wieku i. in., opowiedzcie o innowacji, przekażcie ulotki i zaproście do współpracy. Przez fanpage i telefonicznie zaproście do udziału w szkoleniu przeznaczonym specjalnie dla przedsiębiorców przedstawicieli lokalnego biznesu, którzy świadczą usługi pielęgnacyjne, kulturalne, związane ze spędzaniem wolnego czasu. Postarajcie się, żeby były to profesje mogące odpowiedzieć na zbadane zainteresowania osób starszych zależnych, dla których działacie. Na spotkania zaproście również sąsiedzkiego aktywistę, który z wami ściśle współpracuje.
Po zakończeniu szkoleń zorganizujcie zebranie, aby na podstawie „wizytówek osób starszych zależnych” i fiszek działań, powstałych podczas szkole wspólnie ustalić mapę aktywności, którymi będziecie się zajmować, zróbcie listę wypracowanych pomysłów.

Mapa aktywności to zestawienie potencjałów wszystkich uczestników innowacji: wypunktowane kolejno umiejętności w określonych dziedzinach (np. rękodzielniczych, artystycznych i. in.) oraz zbadane obszary zapotrzebowania na różnorodne aktywności wśród osób starszych zależnych (np. muzyczne, rzemieślnicze). Fiszki działań projektowych wypracowane podczas szkoleń powinny stanowić drogowskazy do przyporządkowania na mapie określonych umiejętności i potencjałów wolontariuszy oraz zainteresowań odbiorców. Postarajcie się podzielić wszystkie zaproponowane aktywności na pięć różnorodnych bloków.

6. Uruchomienie busa

Przed rozpoczęciem przygotowań do poszczególnych spotkań, wypożyczcie samochód, który posłuży wam do przewozu osób, sprzętów i będzie identyfikował innowację. W tym celu umówcie się na spotkanie w gminie lub osobami decyzyjnymi w siedzibach lokalnych placówek, które używają do transportu busa, aby porozmawiać o możliwości i warunkach wypożyczenia i użytkowania samochodu do celów innowacji (opis zasad działania busa). Ustalcie, kto z was będzie go użytkował, zgodnie z projektem wprowadźcie jego koncepcję wizualną i zacznijcie używać go do waszych działań i przygotowań do nich, aby stały się one lepiej rozpoznawalne.

7. Przygotowania do spotkań tematycznych

Na podstawie wizytówek, fiszek i pomysłów, które zrodziły się na szkoleniach, stwórzcie scenariusze działań z seniorami – możecie wykorzystać gotowe scenariusze lub się nimi zainspirować.

scenariusz 1

scenariusz 2

scenariusz 3

scenariusz 4

scenariusz 5

Zróbcie listy materiałów i sprzętów niezbędnych do każdego z działań, zastanówcie się, skąd możecie je pozyskać, wypożyczyć.

Przygotujcie listy osób bezpośrednio zaangażowanych w każde spotkanie: osoby starsze zależne będące „bohaterami” danego dnia (wypunktujcie, jakiej pomocy potrzebują, np. pomocy w zejściu na podwórko, wyniesieniu materiałów, sprzętów, zakupu produktów), wolontariusze, przedsiębiorcy, grupy. Skontaktujcie się z nimi, aby doprecyzować, co jest niezbędne do działań, w których wezmą udział i wpiszcie je na listę zapotrzebowania.

Stwórzcie kalendarz każdego z pięciu wydarzeń i skonsultujcie go ze wszystkimi zaangażowanymi uczestnikami.
Dowiedzcie się, kto zarządza blokiem i terenem objętym innowacją (np. spółdzielnia mieszkaniowa, wspólnota mieszkaniowa) – miesiąc przed pierwszymi akcjami dostarczcie do jej zarządu pismo z prośbą o zgodę na działania na tym obszarze wraz z opisem ich celu i terminami spotkań (wzór pisma do zarządcy terenu).

Wykonajcie dla każdego spotkania prosty plakat informujący o terminie i tematyce, zamieśćcie je na fanpage’u innowacji (wzór plakatu). Skontaktujcie się z lokalnymi mediami, żeby opowiedzieć o działaniach, które zaplanowaliście. Jeśli na skutek promocji, zgłoszą się do was nowe grupy i wolontariusze chętni do współpracy, dopilnujcie, żeby wprowadzając do planu spotkań nowe propozycje, nie przedłużyć zbytnio czasu przewidzianego na wydarzenia. Będzie to skutkowało zmęczeniem i obciążeniem nadmiarem bodźców wśród głównych odbiorców innowacji- osób starszych zależnych.

Kilka dni przed każdym spotkaniem na podwórku zawieście plakaty na drzwiach wejściowych do klatek schodowych budynku, przed którym będziecie działać oraz odwiedźcie osoby starsze, żeby przekazać im szczegóły.

Bądźcie w stałym kontakcie z sąsiedzkim aktywistą, wymieniajcie informacje o postępie przygotowań, ustalcie kto konkretnie odpowiada za jakie działania. Najlepiej w punktach kolejno wypiszcie wszystkie czynności, których musicie dopilnować wraz z przyporządkowaną do niego osobą odpowiedzialną i czasem wykonania.

8.  Podwórkowe spotkania tematyczne

W dniu spotkań wydelegujcie dwóch-trzech wolontariuszy, którzy przed rozpoczęciem wydarzeń odwiedzą najstarszych odbiorców innowacji i pomogą im zejść na podwórko, wskażą miejsca, zatroszczą się o ich samopoczucie. Dbajcie o kameralną atmosferę podczas wydarzeń, aby nadmiar bodźców nie zmęczył waszych odbiorców i nie uniemożliwił im czerpania radości z podwórkowej imprezy.j Na czas wystąpień waszych sąsiedzkich bohaterów zaproponujcie bawiącym się na podwórku dzieciom proste zabawy podwórkowe czy plastyczne.

Pamiętajcie, aby nie przekraczać zaplanowanego czasu kolejnych punktów programu – jeśli zauważycie u odbiorców oznaki znużenia, skróćcie nieco poszczególne działania. Uprzedźcie o takiej możliwości zaangażowane osoby.

Po zakończeniu posprzątajcie, wyznaczcie osoby odpowiedzialne za ewentualny zwrot wypożyczonych sprzętów.

Na fanpage’u innowacji wypiszcie wszystkie instytucje, grupy, które zaangażowały się w projekt i podziękujcie im za współpracę. Zwróćcie szczególną uwagę na rolę konkretnego sąsiedzkiego aktywisty, który działał razem z wami, to jemu należą się laury. Jeśli współpracowały z wami szkolne grupy wolontariuszy, przekażcie dyplomy lub podziękowania. Pamiętajcie, żeby wspominać o waszych partnerach także przy okazji wszystkich kontaktów z lokalnymi mediami. Odwiedźcie osoby starsze zależne, dla których wprowadzaliście innowację, podziękujcie za udział w wydarzeniach. Zorganizujcie spotkanie podsumowujące i wspólnie poszukajcie pomysłów na kontynuację spotkań i regularnych, cyklicznych działań.

Do realizacji modelu niezbędne jest wyłonienie minimum trzyosobowej grupy zarządzającej innowacją.

Koordynator – osoba z doświadczeniem w nadzorowaniu realizacji projektów, do jej głównych obowiązków należy: nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z partnerami, wolontariuszami, sąsiadem aktywistą, głównymi odbiorcami innowacji, mediami, prowadzenie terminarza działań i tworzenie bazy kontaktów, a także zarządzanie poszczególnymi etapami działań i delegowanie do każdego z nich odpowiednich osób.

Animator – osoba odpowiedzialna za rozpoznanie potrzeba odbiorców, osoba najczęściej bezpośrednio spotykająca się z nimi, nawiązująca i utrzymująca kontakt, odpowiedzialna za przeprowadzenie diagnozy i działania aktywizujące, zachęcająca do współpracy osoby starsze, stale współpracująca z koordynatorem oraz wolontariuszami w celu wypracowania jak najbardziej wartościowych działań, mającą największą (obok sąsiedzkiego aktywisty) wiedzę o poszczególnych osobach starszych, określająca zapotrzebowanie na pomoc wolontariuszy na różnych etapach, na niezbędne materiały, reagująca szybko na ewentualne zmiany w wydarzeniach spowodowane np. chorobą uczestnika.

Wolontariusze – osoby wyłonione do konkretnych zadań na podstawie ich potencjałów, umiejętności, preferencji. Koordynator we współpracy z animatorem ustala, jakie zadania powierzyć odpowiednim wolontariuszom, ustala terminy, w jakich będą realizowane, informuje wolontariuszy o wszystkich warunkach działań, podaje informacje o partnerach i ich sieciuje. Każdy z wolontariuszy ściśle współpracuje w poszczególnych działaniach z animatorem, co ma szczególne znaczenie podczas spotkań tematycznych, kiedy trzeba nadzorować wszystkie działania i szybko reagować na niespodziewane zmiany.

Na oszacowanie kosztów objęcia innowacją jednej osoby przez rok składają się koszty związane z przeszkoleniem wolontariuszy (wynajem sali, wynagrodzenia trenerów, catering, materiały biurowe). Jest to koszt przewidziany na dwa sześciogodzinne bloki szkoleniowe i 25 uczestników szkolenia w każdym bloku.

W tabeli umieszczono także koszt rynkowy oklejenia pojazdu oraz oszacowano cenę paliwa przyjmując, że ilość przejechanych kilometrów, aby zorganizować pięć spotkań tematycznych, nie przekroczy 500 km. Koszty materiałów są uzależnione od tematyki spotkania, mogą to być produkty żywnościowe, artykuły plastyczne itp. Ich rodzaj jest ściśle związany ze scenariuszem wydarzenia. Podczas każdego z pięciu comiesięcznych spotkań można połączyć maksymalnie dwie aktywności skierowane do konkretnych osób starszych zależnych, dlatego tabela zakłada objęcie innowacją 10 osób przez rok. Szacunkowe objęcie jednej osoby innowacją przez rok wyniesie ok 980 zł.

 

Rodzaj kosztu	Jednostka miary	Ilość	Cena jednostkowa	Łączny koszt
Wynajęcie sali szkoleniowej	godzina	12	55 zł	660
Wynagrodzenie dla trenera	godzina	12	100 zł	1200
Wynagrodzenie dla trenera pierwszej pomocy	godzina	6	43 zł	258
Catering	pakiet	2	1250 zł	2500
Materiały biurowe	pakiet	50	9 zł	450
Przystosowanie busa – oklejenie samochodu	sztuka	1	2000 zł	2000
Koszt paliwa	litr	50	5,50 zł	275
Materiały i produkty do spotkań tematycznych	pakiet	5	500	2500
Łączny koszt				9843 zł

1. Wyłonienie koordynatora – osoby zakotwiczonej wśród lokalnej społeczności oraz grupy zarządzającej i koordynującej modelem spośród członków organizacji pozarządowej lub pracowników instytucji samorządowej.
2. Znalezienie minimum dziesięciorga wolontariuszy oraz przygotowanie ich do przeprowadzenia diagnozy i działań projektowych z osobami zależnymi.
3. Pozyskanie partnerów.
4. Wypożyczenie busa i wdrożenie zasad jego użytkowania.
5. Drogi finansowania: gmina, organizacje pozarządowe, fundraising, lokalni filantropi.

Innowacja w dużej mierze zaspokaja zdiagnozowane potrzeby odbiorców ostatecznych – osób starszych zależnych. Z widoczną przyjemnością adresaci innowacji dzielą się z innymi swoją wiedzą, doświadczeniem, pasjami. Na czas udziału w spotkaniach zapominają o problemach zdrowotnych, rutynie codzienności, samotności. Są otaczani opieką i zainteresowaniem wolontariuszy, którzy zwracają baczną uwagę na ich zróżnicowany stan zdrowia, na bieżąco reagują na ich potrzeby. Są zadowoleni, że mają szansę zaangażować się w przedsięwzięcia, jakimi są „spotkania podwórkowe’’, szczególnie osoby mające okazję być aktywnymi uczestnikami spotkania. Czują się wtedy „bohaterami dnia” i dużą przyjemność sprawia im pokazywanie swoich pasji, umiejętności: „Chciałbym przekazywać innym ważne dla mnie kwestie, mówią tu, że jestem encyklopedią od pszczół”.

Wydarzenia odbierają jako pewnego rodzaju święto, starają się w miarę możliwości dobrze przygotować, zadbać o strój itp. Dla wszystkich spotkanie jest możliwością odnowienia starych sąsiedzkich znajomości i poznania nowych mieszkańców oraz poznania nowych osób, wolontariuszy. Jako największą radość podkreślają powrót do kontaktów z rówieśnikami: „Mogliśmy porozmawiać z sąsiadami, z tymi, co już nie wychodzili z domu… już od 10 lat go nie widzieliśmy”, „Już z pół roku nie wychodziłam z domu, chociaż mieszkam na parterze. Nie miałam jak”. Zauważają także nietypową dla tej grupy odbiorców lokalizację akcji, przestrzeń podwórka kojarzoną głównie z aktywnością zabawową dzieci : „Od 40 lat tu mieszkam a pierwszy raz siedzę na tym trawniku i pod tymi drzewami”.